Nie mam dziś nic do udowodnienia. Nie mam myśli, które układają się w tezy. Nie mam potrzeby, by to było zrozumiałe. Jestem zmęczony. Nie ciałem. Głębiej. Świat działa szybciej, niż człowiek potrafi czuć. Coraz częściej łapię się na tym, że funkcjonuję zamiast być. Odpowiadam, zamiast słuchać. Oddycham płytko, jakby ktoś liczył każdy wdech. Nie piszę tego, żeby ktoś zareagował. Nie piszę tego, żeby ktoś mnie zrozumiał. Piszę, bo jeśli tego nie zapiszę, zniknie kolejny kawałek mnie. Czasem myślę, że największym buntem nie jest krzyk. Jest nim przyznanie się do słabości. Do tego, że nie ogarniam. Że nie nadążam. Że cisza jest dziś ważniejsza niż odpowiedzi. Jeśli to czytasz, być może jesteś w podobnym miejscu. Tam, gdzie nie ma instrukcji. Gdzie nie ma motywacyjnych cytatów. Gdzie nikt nie obiecuje, że będzie dobrze. I może to wystarczy. Że przez chwilę nie udajemy.
Projekt 47 – Moja droga do ciszy
Projekt 47 – Moja droga do ciszy
Nie jestem guru.
Nie mam planu na sukces.
Mam 47 lat, zmęczone ciało i głowę pełną pytań.
Ten świat – cyfrowy, szybki, hałaśliwy – był kiedyś dla mnie fascynujący.
Cyberpunk, maszyny, wizje przyszłości.
Ale przyszłość nas dogoniła.
I nie wygląda jak marzenie.
Wygląda jak zmęczenie.
Dlatego zaczynam Projekt 47 –
nie po to, by uciekać,
ale by znaleźć coś, co jeszcze nie zostało zniszczone przez pośpiech.
Ciszę. Wolność. Oddech.
Nie wiem, dokąd mnie to zaprowadzi.
Ale wiem, że nie chcę dłużej żyć tak, jak żyłem.
To jest mój początek.
Nie mam planu na sukces.
Mam 47 lat, zmęczone ciało i głowę pełną pytań.
Ten świat – cyfrowy, szybki, hałaśliwy – był kiedyś dla mnie fascynujący.
Cyberpunk, maszyny, wizje przyszłości.
Ale przyszłość nas dogoniła.
I nie wygląda jak marzenie.
Wygląda jak zmęczenie.
Dlatego zaczynam Projekt 47 –
nie po to, by uciekać,
ale by znaleźć coś, co jeszcze nie zostało zniszczone przez pośpiech.
Ciszę. Wolność. Oddech.
Nie wiem, dokąd mnie to zaprowadzi.
Ale wiem, że nie chcę dłużej żyć tak, jak żyłem.
To jest mój początek.
Komentarze
Prześlij komentarz