Nie mam dziś nic do udowodnienia. Nie mam myśli, które układają się w tezy. Nie mam potrzeby, by to było zrozumiałe. Jestem zmęczony. Nie ciałem. Głębiej. Świat działa szybciej, niż człowiek potrafi czuć. Coraz częściej łapię się na tym, że funkcjonuję zamiast być. Odpowiadam, zamiast słuchać. Oddycham płytko, jakby ktoś liczył każdy wdech. Nie piszę tego, żeby ktoś zareagował. Nie piszę tego, żeby ktoś mnie zrozumiał. Piszę, bo jeśli tego nie zapiszę, zniknie kolejny kawałek mnie. Czasem myślę, że największym buntem nie jest krzyk. Jest nim przyznanie się do słabości. Do tego, że nie ogarniam. Że nie nadążam. Że cisza jest dziś ważniejsza niż odpowiedzi. Jeśli to czytasz, być może jesteś w podobnym miejscu. Tam, gdzie nie ma instrukcji. Gdzie nie ma motywacyjnych cytatów. Gdzie nikt nie obiecuje, że będzie dobrze. I może to wystarczy. Że przez chwilę nie udajemy.
Ogród w betonowym mieście
Ogród w betonowym mieście
> Beton nie zna litości.
Wieżowce rosną jak drzewa ze szkła i stali, ale w ich cieniu nie ma życia.
A jednak – między pęknięciami chodników potrafi wyrosnąć zieleń.
Nie szukam wielkich parków ani sztucznych ogrodów korporacyjnych, podlewanych wodą z recyklingu i chronionych przez drony.
Mój ogród jest mały. Czasem to tylko mech na starym murze. Czasem liść, który spadł na rozgrzany asfalt i ocalał przed deptaniem.
To wystarczy, żeby przypomnieć, że świat nie należy w całości do maszyn.
W betonowym mieście ogród staje się schronieniem – nie dlatego, że daje jedzenie czy cień.
Ale dlatego, że daje ciszę.
Bo każda roślina, która przeżyje w tym świecie, jest jak znak sprzeciwu wobec chaosu neonów.
Projekt 47 to nie wielka rewolucja. To małe ogrody, ukryte wśród betonu.
Rytuały, które nie mają wartości rynkowej, ale karmią coś, czego nie da się zapisać w żadnej bazie danych.
Może kiedyś znajdziesz swój ogród – w szczelinie, w cieniu, w miejscu, które ignorują kamery.
I może tam usłyszysz oddech.
Cisza nie jest pustką.
Cisza jest początkiem.
Komentarze
Prześlij komentarz